Παιδιά ενός κατώτερου στα Χανιά

Υπάρχουν παιδιά α΄ και β΄ κατηγορίας ακόμη και στις μέρες μας; Μην βιαστείτε να απαντήσετε. Πόσοι από εσάς γνωρίζουν ότι σε κάποιο σχολείο όταν βρέχει δεν γίνονται μαθήματα, αφού πλημμυρίζει, ότι οι μαθητές σχολείου μπορούν με ευκολία να βγουν από την αυλή του, αφού η περίφραξη δεν είναι η κατάλληλη, ότι δεκάδες άτομα στοιβάζονται σε λίγα τετραγωνικά μέτρα, ότι σε ορισμένα σχολεία οι καθηγητές διδάσκουν από χειρόγραφα βιβλία τους μαθητές, ότι όποιος από το προσωπικό συνταξιοδοτηθεί η θέση του μένει κενή;

ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΥΣ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ

1ο ΕΙΔΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (Νικολάου Πλαστήρα- Μουρνιές)
Δ/ντής - Γιώργος Τσουρουνάκης
“Το σχολείο είναι τριθέσιο, είναι οργανικά στελεχωμένο με σχεδόν όλες τις ειδικότητες. Αποτελείται από νηπιαγωγείο και δημοτικό και παρακολουθούν συνολικα 19 παιδιά. Αναφορικά με τις ειδικότητες έχουμε λογοθεραπεύτρια, κοινωνική λειτουργό, ψυχολόγο, φυυσικοθεραπεύτρια, σχολική νοσηλεύτρια και ειδικό βοηθητικό προσωπικό.
Το σχολείο λειτουργεί καθημερινά σε 5ωρη βάση. Όσα παιδιά μένουν στον Δήμο Χανίων και στους περιαστικούς Δήμους φτάνουν στο σχολείο με το σχολικό λεωφορείο, όσα παιδιά βρίσκονται σε μεγαλύτερη απόσταση έρχονται με μισθωμένα από το ΚΤΕΛ λεωφορεία.
Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι το κτιριακό. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε ένα μισθωμένο κτίριο στη Νικολάου Πλαστήρα στις Μουρνιές, που δεν πληροί τις προδιαγραφές για ένα ειδικό σχολείο. Πρόκειται για ένα κτίριο 200 τ.μ., που αποτελείται από μία αίθουσα που έχει το νηπιαγωγείο, τις αίθουσες διδασκαλίας, τα γραφεία του ειδικού προσωπικού. Έχουν δεσμευτεί οι αρμόδιοι εδώ και αρκετά χρόνια ότι σε ένα κτίριο που έχει αγοραστεί στον Άγιο Ιωάννη θα συστεγαστούν όλα τα ειδικά σχολεία, το 1ο, το 3ο και το ΕΕΕΕΚ. Περιμένουμε βέβαια γιατί έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που αγοράστηκε το κτίριο και συνέχεια προκύπτει μία αναβολή για το πότε θα μεταφερθούμε εκεί.
Είναι διαφορετικό να είναι ένα κτίριο φτιαγμένο για παιδιά με ειδικές ανάγκες και διαφορετικό ένα κτίριο που έχει διαμορφωθεί με διάφορα δωμάτια, που προορίζονταν για αίθουσες διδασκαλίας. Δεν πληρούνται οι προδιαγραφές ούτε στα τετραγωνικά μέτρα, ούτε στις απαιτήσεις που έχει το σχολείο μας.
Σχετικά με το εκπαιδευτικό προσωπικό, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι αν και είμαστε στελεχωμένοι απουσιάζουν είτε με άδεια μητρότητας είτε με απόσπαση κάποιοι από το προσωπικό και δεν έχουν γίνει αναπληρώσεις.
Αυτή τη στιγμή απουσιάζει με άδεια μητρότητας η ψυχολόγος του σχολείου και η λογοθεραπεύτρια μας έχει ζητήσει απόσπαση, χωρίς να έχει προβλεφθεί η πρόσληψη αναπληρώτριας.
Επίσης, εκτός από μία, δεν είναι καλυμμένες οι οργανικές θέσεις και έτσι κάθε χρόνο περιμένουμε αναπληρωτές, οι οποίοι δεν φτάνουν ποτέ στην έναρξη του σχολικού έτους. Έρχονται με καθυστέρηση ενός μήνα. Αυτό δημιουργεί προβλήματα στη λειτουργία του σχολείου.
Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλα τα ειδικά σχολεία είναι η συνεχής επιμόρφωση του προσωπικού, κάτι το οποίο δεν έχει προβλέψει το υπουργείο. Οι δάσκαλοι και το προσωπικό, που απασχολούνται στην ειδική αγωγή, πρέπει συνέχεια να επιμορφώνονται για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες και να μάθουν πώς προχωρά η επιστήμη πάνω στην ειδική αγωγή”.


ΚΑΜΕΑ (Αποκορώνου 169)
Δ/ντρια Δημοτικού Σχολείου - Ντίνα Μαρτσάκη
“Το σχολείο αποτελείται από δεκαθέσιο δημοτικό και διθέσιο νηπιαγωγείο. Αυτή τη στιγμή υπηρετούν πέντε δάσκαλοι και δύο νηπιαγωγοί. Το σχολείο λειτουργεί με βαθμίδες, έχουμε την προβαθμίδα, την κατώτερη βαθμίδα, τη μέση και την ανώτερη. Στοδημοτικό και στο νηπιαγωγείο παρακολουθούν 46 παιδιά.
Πρόκειται για σχολείο εκπαιδευσίμων. Τα παιδιά δηλαδή έχουν μαθησιακά προβλήματα και μερικά από αυτά έχουν προβλήματα συμπεριφοράς.
Με το προσωπικό έχουμε πολύ σοβαρό πρόβλημα. Λειτουργούμε με πέντε συναδέλφους ενώ θα έπρεπε να έχουμε δέκα. Οι συνάδελφοι αυτοί έχουν πολλά χρόνια υπηρεσίας και βρίσκονται κοντά στη σύνταξη και το πρόβλημα είναι ό,τι δεν αναπληρώνονται εύκολα αυτοί που φεύγουν ή συνταξιοδοτούνται. Διορισμός εκπαιδευτικού στο σχολείο έχει να γίνει από το 2000.
Υπάρχουν τάξεις υπεράριθμες, με οκτώ μαθητές, πράγμα που σημαίνει ότι βρισκόμαστε στο όριο και δεν μπορούμε να δεχτούμε νέους μαθητές. Υπάρχουν τάξεις με πέντε ή έξι παιδιά, που είναι πιο σοβαρά περιστατικά.
Έχουμε επιστημονικό προσωπικό, δηλ. ψυχολόγο, δύο κοινωνικές λειτουργούς, από τις τρεις εργοθεραπεύτριες, που είχαμε, η μία πήρε σύνταξη, η άλλη έχει άδεια ανατροφής παιδιού και τώρα λειτουργούμε με μία. Το σχολείο έχει και λογοθεραπεύτρια, που διορίστηκε πέρυσι, ενώ δεν έχουμε οργανικές θέσεις γυμναστών. Για να καλυφθούν οι ανάγκες φυσικής αγωγής των παιδιών υπάρχουν κάποια προγράμματα του Δήμου και της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού από όπου μας στέλνουν γυμναστές. Το πρόβλημα είναι ότι λήγει η σύμβαση των γυμναστών αυτές τις ημέρες, πράγμα που σημαίνει ότι σταματά η γυμναστική των παιδιών. Θα έχουμε πρόβλημα και με το κολυμβητήριο, όπου τα παιδιά συνοδεύονται από γυμναστές.
Επίσης στο οικοτροφείο, όπου μένουν 24 παιδιά που έρχονται από μακριά ή οι οικογένειες τους έχουν οικονομικό πρόβλημα, έχουμε ελλείψεις από τραπεζοκόμους και επιμελήτριες. Όσοι συνταξιοδοτούνται δεν αντικαθίστανται.
Το σχολείο μας είναι το τελευταίο στην Ελλάδα που ανήκει στο υπουργείο Υγείας. Έχουν ξεκινήσει οι διαδικασίες υπαγωγής του στο υπουργείο Παιδείας, αλλά αυτό το θέμα δεν προχωρά γρήγορα.
Αυτό το διάστημα υπάρχει ανάγκη να δεχτούμε κάποιους μαθητές, αλλά αδυνατούμε να το κάνουμε, αφού δεν υπάρχει προσωπικό. Για αυτό έχει ληφθεί απόφαση από τον Ιατροπαιδαγωγικό Σταθμό του Κέντρου ότι δεν θα δεχτούμε μαθητές από αυτούς που είναι στην αναμονή εάν δεν στελεχωθεί το σχολείο, έστω και προσωρινά, με έναν εκπαιδευτικό επιπλέον”.


ΕΙΔΙΚΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΧΑΝΙΩΝ (Αποκορώνου 166)
Διευθυντής Πληροφορίες - Βασίλης Λούμπος
“To Ειδικό Γυμνάσιο Χανίων ιδρύθηκε και λειτουργεί από το σχολικό έτος 2001-2. Στο σχολείο φοιτούν - στις 3 τάξεις - 32 μαθητές και μαθήτριες, με ελαφρά νοητική υστέρηση και μαθησιακές δυσκολίες.
Το Γυμνάσιο από την αρχή της λειτουργίας του στεγάστηκε στις εγκαταστάσεις του Κέντρου Αποκατάστασης Παιδιών και Νέων Κρήτης, φορέα που μέχρι σήμερα υποστηρίζει σημαντικά το εκπαιδευτικό και κοινωνικό έργο του σχολείου.
Με την ηθική και υλική συμπαράσταση και βοήθεια της δημοτικής αρχής, ιδιαίτερα του Δημάρχου Χανίων, Κυριάκου Βιρβιδάκη και των αντιδημάρχων, Άρη Παπαδογιάννη και Γ.Κουκλάκη, φέτος οι χώροι βελτιώθηκαν σημαντικά, ώστε να ανταποκρίνονται στις αυξημένες απαιτήσεις του παιδαγωγικού προγράμματος του σχολείου.
Το Πρόγραμμα Σπουδών, τα σχολικά βιβλία, και γενικά το εκπαιδευτικό και διδακτικό υλικό – παρά τη σοβαρή καθυστέρηση κεντρικά σχεδιασμένων εκπαιδευτικών υλικών -προγραμματίζεται από τους εκπαιδευτικούς του σχολείου, ώστε να είναι ευέλικτο και να περιέχει τη δυνατότητα πρωτοβουλίας και αυτενέργειας του εκπαιδευτικού με βάση τις ιδιαιτερότητες και ανάγκες των μαθητών.
Παράλληλα με το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών στο σχολείο αναπτύσσονται Προγράμματα Αγωγής Υγείας, Περιβαλλοντικής Εκπ/σης, Ισότητας των δύο Φύλων, που στόχο έχουν την ενίσχυση της προσωπικότητας των μαθητών, την αλλαγή στάσεων και κοινωνικών αξιών σε σημαντικά θέματα που τους αφορούν και γενικότερα στην ομαλή κοινωνικοποίηση τους.
Τα τελευταία 3 χρόνια η Θεατρική ομάδα του σχολείου ανέβασε αξιόλογα θεατρικά έργα, που έδωσαν άλλη πνοή και περιεχόμενο στην καθημερινή μας δουλειά με τους μαθητές.
Η ποιότητα της διαδακτικής και μαθησιακής διαδικασίας με την εφαρμογή των κατάλληλων καινοτόμων διδακτικών μεθόδων που χρησιμοποιούνται στοχεύουν στη βελτίωση και ανάπτυξη γνωστικών και κοινωνικών δεξιοτήτων των μαθητών/τριών.
Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου και το επιστημονικό προσωπικό - μία Ψυχολόγος και μία Κοινωνική Λειτουργός τοποθετήθηκαν το σχολικό έτος 2005-6, - με βάση την επιστημονική και παιδαγωγική κατάρτιση τους και την επαγγελματική και παιδαγωγική ευθύνη.
Η σταθερή και δημιουργική συνεργασία με τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου και με τους κοινωνικούς και επιστημονικούς φορείς της τοπικής κοινωνίας, συνθέτουν μία από τις σημαντικότερες κατευθύνσεις για την ποιοτική ανάπτυξη του σχολείου”.


3ο ΕΙΔΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΥΤΙΣΤΙΚΩΝ ΧΑΝΙΩΝ (Χορδάκι) Δ/ντρια - Κατερίνα Αμανατιάδου
“Στο σχολείο παρακολουθούν δώδεκα παιδιά και λειτουργούν τρία τμήματα, είναι χωρισμένα τα παιδιά σε ομάδες. Προσπαθούμε να εφαρμόσουμε κάποιες αρχές της δομημένης διδασκαλίας, η οποία στηρίζεται στη μέθοδο για την εκπαίδευση των παιδιών, που έχουν διαταραχές στην επικοινωνία. Στηρίζεται στη δόμηση του χώρου. Οι αίθουσες είναι χωρισμένες και σε κάθε σημείο το παιδί ξέρει τί του ζητάμε. Υπάρχει ο χώρος που το παιδί θα δουλέψει μόνο του, ο χώρος για το ομαδικό παιχνίδι, το σημείο όπου θα βρεί τη δασκάλα του.
Προσπαθούμε σε κάποιο βαθμό να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα της δομημένης διδασκαλίας, καθώς δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις στο σχολείο.
Το σχολείο είναι τριθέσιο και λειτουργεί με τρεις αναπληρώτριες. Έχουμε ένα νηπιαγωγείο, το οποίο υπολειτουργεί αυτή τη στιγμή, αφού δεν υπάρχει νηπιαγωγός. Όμως νήπια υπάρχουν στο σχολείο.
Υπάρχει μία κοινωνική λειτουργός στο σχολείο αναφορικά με το προσωπικό ειδικοτήτων αλλά δεν υπάρχει θεραπευτικό προσωπικό, όπως λογοθεραπευτής, ψυχολόγος.
Το κτίριο είναι πολύ παλιό, εδώ και επτά χρόνια παίρνουμε υποσχέσεις ότι τα παιδιά θα μεταφερθούν σε καινούριο κτίριο στον Άγιο Ιωάννη, αλλά από χρονιά σε χρονιά αυτό αναβάλλεται.
Το πρόβλημα του σχολείου είναι ότι η αυλή δεν είναι καλά περιφραγμένη, στην πλάγια πλευρά έχει μια συρμάτινη κατασκευή, όπου υπάρχει κίνδυνος να τραυματιστούν τα παιδιά αλλά και να βγουν έξω από το σχολείο, αφού η κατασκευή είναι χαμηλή. Η αυλή είναι τεράστια και δεν βοηθά το εκπαιδευτικό πρόγραμμα.
Σε περίπτωση βροχής το κτίριο γεμίζει νερά. Τα οικονομικά του σχολείου δεν φτάνουν για τη συντήρηση του. Ίσα- ίσα πληρώνουμε τους λογαριασμούς. Υπάρχουν παράθυρα που δεν ανοίγουν και οι χώροι δεν αερίζονται καλά.
Με τα δεδομένα, που παρέχει το κράτος, υπάρχει η τάση να γίνεται μόνο φύλαξη των παιδιών. Αυτό εμείς προσπαθούμε να το ανατρέψουμε αλλά οι συνθήκες δεν είναι καλές.
Κάθε χρόνο τους αναπληρωτές τους φέρνουν αργά. Αισιοδοξούμε ότι μέχρι τέλος του Δεκέμβρη θα έχουμε καταφέρει να λειτουργούμε πιο σωστά, γιατί ακόμη φτιάχνουμε το πρόγραμμα.
Υπάρχουν πολλές ελλείψεις. Μας έχουν στείλει μια εργοθεραπεύτρια για τέσσερις ώρες, για οκτώ ώρες έχουμε γυμνάστρια. Αυτό είναι το προσωπικό της επιπλέον στήριξης.
Υπάρχει άτομο για την ημερήσια φροντίδα των παιδιών, που πληρώνεται από τους ίδιους τους γονείς και όχι από το κράτος, όπως θα έπρεπε.
Επίσης είμαστε το μοναδικό ειδικό σχολείο, στο οποίο δεν έχουν προκηρυχθεί οργανικές θέσεις”.


ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΕΙΔΙΚΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ και ΚΑΤΑΡΤΙΣΗΣ -ΕΕΕΕΚ- (7ο Ενιαίο Λύκειο)
Δ/ντής - Νεκτάριος Λιλικάκης
“Πρόκειται για δημόσια σχολική μονάδα ειδικής αγωγής της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, που ανήκει στο υπουργείο Υγείας. Ο θεσμός του ΕΕΕΕΚ λειτουργεί στα Χανιά εδώ και τρία χρόνια. Απευθύνεται σε εφήβους κυρίως από 14 έως 22 ετών με νοητική ανεπάρκεια, που έχουν τελειώσει είτε το ειδικό είτε το γενικό δημοτικό σχολείο και η φοίτηση είνα πενταετής.
Παρέχεται ειδική εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση σε τομείς όπως μαγειρική -ζαχαροπλαστική, ανθοκομία-κηπουρική, που είναι τα δύο εργαστήρια που λειτουργούν στο σχολείο μας.
Αυτή τη στιγμή οι εκπαιδευτικοί επαρκούν για τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Εκεί που έχουμε ελλείψεις είναι στο ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό, αφού μας λείπει βοηθητικό προσωπικό για περιπτώσεις, για παράδειγμα, ατόμων με κινητικά προβλήματα.
Το σχολείο μας διαθέτει κοινωνική υπηρεσία, ψυχολογική υπηρεσία και τμήμα εργοθεραπείας. Επίσης έχουμε καθηγητή φιλόλογο, μαθηματικό, γυμναστή, καθηγητή καλλιτεχνικών, μουσικής, καθώς και τους υπεύθυνους εργαστηρίων κηπουρικής και μαγειρικής.
Αυτή τη στιγμή φοιτούν στο σχολείο 19 μαθητές, οι οποίοι μεταφέρονται από και προς τα σπίτια τους με μισθωμένα λεωφορεία του ΚΤΕΛ ή με ταξί.
Το κυριότερο πρόβλημα του σχολείου μας είναι το στεγαστικό. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε δικό μας σχολείο, φιλοξενούμαστε στις εγκαταστάσεις του 7ου Ενιαίου Λυκείου. Γίνεται προσπάθεια να δοθεί σύντομα μία λύση και να αποκτήσουμε ένα σχολείο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των παιδιών μας.
Το σχολείο δεν ανταποκρίνεται στις προϋποθέσεις, που θα πρέπει να έχει ένα ειδικό σχολείο. Το θετικό όμως της υπόθεσης είναι ότι τα παιδιά βρίσκονται σε μια καθημερινή επαφή με τα παιδιά του Λυκείου, οπότε αυτό τα βοηθάει στην κοινωνικοποίηση, μια βασική ανάγκη.
Το μεγάλο μας όμως πρόβλημα είναι η προσωρινότητα του προσωπικού, η οποία εμποδίζει τη βαθιά γνώση των προβλημάτων των παιδιών και διακόπτει τα εκπαιδευτικά προγράμματα. Δεν έχουμε καθηγητές με οργανικές θέσεις. Αυτό σημαίνει ότι σχεδόν κάθε χρόνο αλλάζει το προσωπικό, με αποτέλεσμα όταν οι καθηγητές μαθαίνουν τα προβλήματα του σχολείου ή όταν οι μαθητές συνηθίζουν τους καθηγητές, να αλλάζει το προσωπικό.
Το προσωπικό που χρειαζόμαστε πρέπει να είναι εξειδικευμένο, ενώ και οι καθηγητές που έχουμε χρειάζονται εξειδίκευση. Το κράτος θα πρέπει να μεριμνήσει, ώστε να υπάρχει συνεχώς εκπαίδευση του προσωπικού”.


EΛΕΠΑΠ (Νεροκούρου)
Δ/ντής - Γιώργος Μανουσέλης
“Η ΕΛΕΠΑΠ είναι νομικό πρόσωπο, σωματείο αναγνωρισμένο από το κράτος ως φιλανθρωπικό και ασχολείται με την αποκατάσταση παιδιών με κινητικά προβλήματα.
Δεχόμαστε παιδιά από λίγων μηνών έως 16 ετών, τα οποία παρακολουθούν προγράμματα της ΕΛΕΠΑΠ, κάνουν φυσικοθεραπεία, εργοθεραπεία, κ.α., ενώ συνεργαζόμαστε με εξωτερικά ιατρεία.
Το τρέχον έτος δεχτήκαμε 100 περίπου παιδιά.
Από το κράτος λαμβάνουμε μία περιορισμένη επιχορήγηση, που αρκεί μόνο για να πληρώσουμε την ασφάλιση μας, ενώ όλα τα υπόλοιπα χρήματα που απαιτούνται πρέπει να τα εξασφαλίζουμε μόνοι μας. Λαμβάνουμε επίσης μία μικρή επιχορήγηση από τα ασφαλιστικά ταμεία.
Τα υπόλοιπα χρήματα πρέπει να τα βρίσκουμε από εκδηλώσεις, χορηγούς, ιδιώτες για να καλύψουμε το έλλειμμα που υπάρχει.
Οι γονείς καταβάλλουν ένα συμβολικό αντίτιμο. Συνολικά στην ΕΛΕΠΑΠ απασχολούνται 19 άτομα.
Ένα επίσης πρόβλημα είναι το άνοιγμα που επιδιώκουμε να κάνουμε στην κοινωνία, αλλά και στην ενημέρωση που πρέπει να έχει ο κόσμος, αφού όσοι είναι έξω δεν μπορούν να αντιληφθούν τις ανάγκες των παιδιών”.


ΚΗΦΑΜΕΑ (Λεωφόρος Καραμανλή 373)
Προϊσταμένη- Κοινωνική Λειτουργός Αγγελική Γεωργιουδάκη
“Το ΚΗΦΑΜΕΑ λειτουργεί εδώ και 10 χρόνια. Εξυπηρετεί παιδιά με νοητική καθυστέρηση και εγκεφαλική παράλυση. Λειτουργεί από τις 7 το πρωί, που το λεωφορείο συγκεντρώνει τα παιδιά, μέχρι τις 8 το βράδυ, οπότε και τα επιστρέφουμε στα σπίτια τους.
Υπάρχει ειδικό προσωπικό που ασχολείται με τα παιδιά, νοσηλευτικό προσωπικό για την αυτοεξυπηρέτηση των παιδιών, γιατρός, φυσικοθεραπευτής, γυμναστής, κοινωνική λειτουργός. Προσπαθούμε μέσα από ειδικά προγράμματα εξατομικευμένα ή ομαδικά, μαζί με τον παιδαγωγό, να δούμε πώς μπορούμε να αναπτύξουμε την κάθε δεξιότητα του παιδιού όσο περισσότερο γίνεται ή διαφορετικά να σταθεροποιήσουμε μία κάτασταση, ώστε να μην έχει φθίνουσα πορεία.
Στο Κέντρο έχουμε 20 παιδιά, παρόλο που οι αιτήσεις είναι πολύ περισσότερες.
Το προσωπικό είναι 11 άτομα, τέσσερις νοσηλευτές, σε δύο βάρδιες, που απασχολούνται με την υγιεινή και την καθαριότητα των παιδιών, τη φαρμακευτική αγωγή τους, η παιδαγωγός ασχολείται με την ψυχαγωγία των παιδιών, την εκμάθηση δεξιοτήτων, τη δημιουργική τους απασχόληση, ο φυσικοθεραπευτής κάνει διάφορες ατομικές θεραπείες στα παιδιά, ο γυμναστής, η κοινωνική λειτουργός βρίσκεται σε συνεργασία με τους γονείς για δραστηριότητες και φροντίζει για την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας, η γιατρός έχει την ευθύνη για την ιατρική κάλυψη των παιδιών, ένας οδηγός και μία καθαρίστρια.
Το ΚΗΦΑΜΕΑ είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου ειδικώς αναγνωρισμένο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ίδρυμα. Συντηρείται αποκλειστικά από δωρεές και από εκδηλώσεις.
Επιχορήγηση από το κράτος δεν υπάρχει. Μόνο από το έκτακτο κρατικό λαχείο, ένα ποσό κατευθύνεται στα άτομα με ειδικές ανάγκες σε όλη την Ελλάδα και μοιράζεται. Τον ένα χρόνο μπορεί να λάβουμε 3.000 ευρώ και τον άλλο τίποτα. Η Νομαρχία χορηγεί 3.000 ευρώ τον χρόνο. Όμως τα λειτουργικά έξοδα του κέντρου μηνιαίως φτάνουν τα 10.000 ευρώ.
Η κάθε οικογένεια για να πληρώνεται το ενοίκιο του Κέντρου καταβάλλει κάθε μήνα 150 ευρώ. Επειδή το ίδρυμα είναι μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, δεν θέλουμε να το κάνουμε αυτοσυντηρούμενο εντελώς και να αυξήσουμε το ποσό, γιατί τότε οι απαιτήσεις θα είναι διαφορετικές. Θα μετατραπεί δηλαδή σε επιχείρηση.
Ο χώρος που βρισκόμαστε καλύπτει τις ανάγκες που έχουμε, υπάρχουν βέβαια ελλείψεις. Δεν μπορούμε να μείνουμε στο κτίριο για πολύ καιρό, γιατί οι αιτήσεις που δεχόμαστε είναι πολλές και θέλουμε να μεταφερθούμε σε μεγαλύτερο κτίριο”.


ΚΗΦΑΠ “Η ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ” (Βύρωνος-Μαρκορά 7)
Δ/ντής - Οδυσσέας Μιλιάδης
“Το Κέντρο είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, φιλανθρωπικό σωματείο, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Έχουμε καθημερινά 14 άτομα από 16 έως 34 ετών και λειτουργεί από το 1998.
Αντιμετωπίζουμε πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα, επειδή δεν έχουμε τακτικές επιχορηγήσεις, η συντήρηση μας γίνεται από δωρεές, από διάφορες εκδηλώσεις και από έκτακτες και πολύ λίγες και σπάνιες επιχορηγήσεις από το υπουργείο Υγείας.
Φέτος στις 3 Δεκεμβρίου θα κάνουμε έναν τηλεμαραθώνιο, επειδή αυτή τη στιγμή το προσωπικό έχει μείνει τέσσερις μήνες απλήρωτο, μάλιστα έχουμε κάνει ρυθμίσεις με το ΙΚΑ, επειδή δεν μπορούμε να πληρώσουμε τα ασφάλιστρα. Η οικονομική κατάσταση είναι πάρα πολύ δύσκολη.
Το ίδρυμα στην παρούσα φάση απασχολεί πέντε άτομα, από τα οποία τα τρία έχουν προσληφθεί μέσω ΟΑΕΔ. Έχουμε μία παιδοψυχίατρο μερικής απασχόλησης, που έρχεται όταν υπάρχει ανάγκη, εμένα ως καθηγητή φυσικής αγωγής, δύο νοδηλευτές και έναν οδηγό, ο οποίος ημιαπασχολείται. Έχουμε μία κοινωνική λειτουργό, που εργάζεται μέσω ΟΑΕΔ για 18 μήνες και μία γυμνάστρια της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, της οποίας η σύμβαση λήγει σε 10 ημέρες.
Αναφορικά με το κτιριακό, έχουμε σοβαρά προβλήματα. Νοικιάζουμε ένα κτίριο 80 τ.μ., που δεν είναι αρκετός χώρος για τα παιδιά. Στεγαζόμαστε σε γωνιακό νεοκλασικό κτίριο στη Βύρωνος, σε τέσσερα δωμάτια, ένα μικρό κουζινάκι, έχουμε ένα λουτρό 1επί 1 και μία μικρή αυλή. Υπάρχουν κι άλλες αιτήσεις για να έρθουν παιδιά στο Κέντρο, τις οποίες όμως δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε λόγω έλλειψης χώρου.
Το ενοίκιο πληρώνεται από το ΙΝΚΑ εδώ και δύο χρόνια, ενώ καταφέραμε μετά από μακροχρόνιες προσπάθειες να πάρουμε ένα λεωφορείο για μεταφορά των παιδιών από και προς τα σπίτια τους. Για την αγορά του λεωφορείου τα μισά χρήματα διέθεσε το ΙΝΚΑ και τα υπόλοιπα η Λαϊκή Τράπεζα, μέσω ραδιομαραθωνίου.
Τα άτομα που έρχονται στο Κέντρο απασχολούνται σε οκτάωρη βάση, βασικό μέλημα μας είναι να μάθουν να αυτοεξυπηρετούνται, αφού αντιμετωπίζουν μόνιμη δυσλειτουργία του εγκεφάλου. Προσπαθούμε να βελτιώσουμε κάπως την κατάσταση τους. Προχωρούμε σε κινητικές ασκήσεις μέσω ειδικής γυμναστικής, απασχολούμε τα παιδιά με παιχνίδια, ζωγραφιές, κάρτες, δηλ. χειροτεχνίες, τραγούδια, ενώ δεν έχουμε εργοθεραπευτή. Ο περισσότερος χρόνος αφιερώνεται στις εξόδους, καθώς για τα παιδιά απαραίτητη είναι η κοινωνικοποίηση. Δύο φορές την εβδομάδα, Τετάρτη και Παρασκευή, γίνονται οι έξοδοι και οι επισκέψεις.
Εδώ και ένα χρόνο κάθε οικογένεια καταβάλλει το ποσό των 50 ευρώ μηνιαίως, προκειμένου όταν βγαίνουμε να καλύπτονται τα έξοδα”.

ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ

ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ, ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ και ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΧΑΝΙΩΝ -ΚΔΑΥ- (8ης Δεκεμβρίου)
Προϊστάμενος - Μανώλης Λεφάκης
“Πρόκειται για αποκεντρωμένη υπηρεσία του υπουργείου Παιδείας, με χαρακτήρα εισηγητικό, υποστηρικτικό, συμβουλευτικό και διαγνωστικό. Δεχόμαστε παιδιά από νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, ΤΕΕ και απόφοιτους για όλες τις δυσκολίες, που μπορεί να συναντήσουν στο σχολείο τους. Τα προβλήματα είναι από ελαφράς μορφής μαθησιακές δυσκολίες, δυσαναγνωσία, δυσγραφία, μέχρι προβλήματα υγείας, για κατ΄ οίκον διδασκαλία, σύνδρομα, κ.λ.π.
Εισηγούμαστε ποιο είναι το καταλληλότερο σχολικό πλαίσιο για να παρακολουθήσει το παιδί, είτε είναι αυτό τμήμα ένταξης, παράλληλη στήριξη εντός της τάξης, είτε να παρακολουθήσει ειδικό σχολείο. Μετά την έκδοση της γνωμάτευσης δεν σταματά η σχέση με το παιδί και την οικογένεια του, η στήριξη είναι συνεχής με συμβουλευτική στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς, στο ίδιο το παιδί, με οδηγίες αντιμετώπισης προβλημάτων συμπεριφοράς, μαθησιακών δυσκολιών.
Καθημερινά από το Κέντρο περνούν τρεις με τέσσερις περιπτώσεις, ενώ έχουμε ένα σημαντικό αριθμό αιτήσεων σε εκκρεμότητα που φτάνει τις 450.
Στελεχωνόμαστε από κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους και εκπαιδευτικούς. Αυτή τη στιγμή οι θέσεις έχουν πληρωθεί ως προς το προσωπικό, έχουμε μία κενή οργανικά θέση του διοικητικού υπαλλήλου για γραμματειακή υποστήριξη, η κάλυψη της οποίας είναι αναγκαία, αφού αναλώνουμε σημαντικό χρόνο για να γράφουμε και να επεξεργαζόμαστε τις γνωματεύσεις και τα υπόλοιπα έγγραφα, ενώ θα μπορούσαμε με την πλήρωση της θέσης να έχουμε πολύτιμο χρόνο για να εκτελούμε το έργο μας.
Ένας ψυχολόγος και μία κοινωνική λειτουργός έχουν πάρει μετάθεση, οι θέσεις τους είναι οργανικά κενές και τοποθέτησαν από την Περιφερειακή Διεύθυνση μία κοινωνική λειτουργό για λίγες ημέρες την εβδομάδα και μία ψυχολόγο για δέκα ώρες εβδομαδιαίως.
Δεν είναι αρκετό βέβαια αυτό, αποτελεί πρόβλημα. Δεσμεύτηκαν από την Περιφερειακή Διεύθυνση ότι θα ρυθμιστεί το θέμα”.



Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

Ελένη Γεωργιαννάκη, Γονέας
Όσοι εργάζονται στα ειδικά σχολεία, όσο καλά και να θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους, δυσκολεύονται από πολλούς παράγοντες. Η έλλειψη προσωπικού και το κτιριακό πρόβλημα είναι δύο παράγοντες που δυσχεραίνουν πολύ το έργο τους και φυσικά αυτό έχει αντίκτυπο στα παιδιά μας.
Σε ένα ειδικό σχολείο, για να πραγματοποιηθεί η ειδική εκπαίδευση, θα πρέπει στα παιδιά εκτός της γνωστικής διδασκαλίας από δασκάλους και νηπιαγωγούς, να παρέχεται και λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, φυσιοθεραπεία, οι υπηρεσίες ενός κοινωνικού λειτουργού και ψυχολόγου. Μόνο έτσι επιτυγχάνεται η ειδική αγωγή και έχουν αποτέλεσμα τα ειδικά σχολεία. Το κτιριακό πρόβλημα δυσκολεύει ακόμα πιο πολύ τα πράγματα. Είναι σχεδόν αδύνατον να εφαρμοστεί ένα καλό πρόγραμμα σε ένα κακό περιβάλλον. Το σωστά δομημένο περιβάλλον γι’ αυτά τα παιδιά κρίνεται απαραίτητο.
Στο σχολείο λοιπόν που φοιτεί ο γιος μου, ενώ τυπικά πολλές θέσεις είναι καλυμμένες υπάρχει ουσιαστικό πρόβλημα στην πράξη. Και τι εννοώ με αυτό:
Με τους δασκάλους, την κοινωνική λειτουργό και την νοσηλεύτρια δεν υπάρχει θέμα, γιατί είναι εκεί. Η λογοθεραπεύτρια που διαθέτει το σχολείο, μετατίθεται και δεν γνωρίζουμε αν θα αντικατασταθεί. Η ψυχολόγος που είχαμε πέρυσι έχει φύγει και στην θέση της έχει προσληφθεί μία ψυχολόγος, η οποία θα βρίσκεται σε άδεια μητρότητας μέχρι τον Μάιο. Η φυσιοθεραπεύτρια, η οποία είναι συγκεκριμένες ώρες στο σχολείο, δεν προλαβαίνει να κάνει πρόγραμμα και στους 18 μαθητές. Η εργασιοθεραπεύτρια θα βρίσκεται μόνο για 4 ώρες την εβδομάδα και είναι σίγουρο πως δεν θα κάνει πρόγραμμα σε όλα τα παιδιά.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν, ότι ενώ τυπικά το σχολείο μας διαθέτει τις ειδικότητες που χρειάζεται, ουσιαστικά και πρακτικά δεν τις έχει.
Και αναρωτιέμαι, επιτυγχάνεται έτσι η ειδική εκπαίδευση;
Τέλος θα ήθελα να κάνω μια παράκληση σε όσους εργάζονται στο γενικότερο πλαίσιο της παιδείας. Τα σχολικά κτήρια και το ανθρώπινο δυναμικό που εργάζεται σ’ αυτά βρίσκονται στην υπηρεσία των παιδιών και μόνο γι’ αυτά θα πρέπει να καταθέτουν τις γνώσεις τους και τις υπηρεσίες τους.

Ελένη Κοκολάκη, Γονέας
“Το παιδί μου είναι 15 ετών και αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας και αυτισμό.
Το αρχικό πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει στήριξη προς την οικογένεια από εξειδικευμένο προσωπικό από τη στιγμή που έρχεται στον κόσμο ένα παιδί με ιδιαιτερότητες Το πρόβλημα ξεκινά από τη διάνγωση, από τον παιδιατρικό τομέα που δεν κάνει έγκαιρες παραπομπές σε εξειδικευμένο τομέα και χάνεται πολύτιμος χρόνος.
Το άλλο μεγάλο κενό είναι το μετά των ειδικών σχολείων. Το παιδί έχει γίνει πλέον έφηβος, που βγαίνει από τις δομές γύρω στα 22, από εκεί που είχε μεγάλη στήριξη σε έναν αγώνα αποκατάστασης, βρίσκεται σε ένα μεγάλο κενό. Δεν υπάρχει τίποτα μετά, βγαίνει 22 ετών και δεν υπάρχουν κέντρα προστατευμένης εργασίας.
Ακόμη, δεν υπάρχουν δομές για προστατευμένη διαβίωση. Οι γονείς δεν θα είναι πάντα εκεί και όταν δεν θα είναι πλέον στη ζωή, ποιός θα φροντίσει αυτά τα παιδιά που θέλουν προστασία;
Στην ειδική εκπαίδευση δεν είναι όλα οργανωμένα. Για εκπαιδεύσιμα παιδιά δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Στο σχολείο στις Μουρνιές παρακολουθούν και εκπαιδεύσιμα και πιο βαριές περιπτώσεις. Το παιδί μου μπορεί να καταλάβει πράγματα αλλά δεν υπάρχει δομή.
Για την ποιότητα ζωής των παιδιών υπάρχει μεγάλο κενό. Δεν υπάρχει πρόσβαση στον αθλητισμό για Άτομα με Ειδικές Ανάγκες. Στην κολύμβηση είχε γίνει μια ειδική ομάδα που όμως σταμάτησε.
Όσο για τη διασκέδαση έχουμε ανάγκη από Κέντρο Παιδικής Δημιουργίας. Έχουμε κάνει πρόταση στον Δήμο και η απάντηση ήταν ότι τα Κέντρα δέχονται και τα δικά μας παιδιά. Όμως τα παιδιά αυτά χρειάζονται περισσότερη επίβλεψη, γι΄ αυτό προτείνουμε τα κέντρα μία φορά τουλάχιστον την εβδομάδα να δέχονται μικρές ομάδες παιδιών, που να έχουν και αυτά δημιουργική απασχόληση στον ελεύθερο τους χρόνο”.

Γονέας (ανώνυμα)
“Το σχολείο στο Χορδάκι έχει πολύ μεγάλο πρόβλημα. Αρχικά είναι πολύ μακριά από το κέντρο των Χανίων, σε απόσταση 30 χλμ. Το κτίριο είναι σε άθλια κατάσταση, δεν υπάρχουν καθόλου υποδομές. Από την αυλή φεύγουν τα παιδάκια, αφού έχει ένα πολύ χαμηλό τοιχίο. Ο χώρος είναι επικίνδυνος με ξύλα και πρόκες, δεν υπάρχουν κούνιες. Μετά από τέσσερα χρόνια ο Δήμος τοποθέτησε πόρτα στην αυλή. Μιλάμε για τριτοκοσμικές συνθήκες. Τα τζάμια είναι σπασμένα, οι τοίχοι είναι γεμάτοι τρύπες. Βρέχει και τα παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο για δύο - τρεις ημέρες, αφού μπαίνει στο σχολείο το νερό της βροχής. Οι μοκέτες βρέχονται και τα παιδιά, που έχουν κινητικά προβλήματα, κάθονται στα μουχλιασμένα και βρεγμένα χαλιά. Δεν υπάρχει κατάλληλος χώρος για να παίζουν τα παιδιά, για να τρώνε.
Το κτίριο ήταν παλιό Δημοτικό Σχολείο, αλλά κρίθηκε ακατάλληλο και πήγαν τα δικά μας παιδιά. Έχουμε απευθυνθεί επανειλημμένως στον αρμόδιο αντινομάρχη για να ενημερωθούμε πότε θα είναι έτοιμο το κτίριο στον Άγιο Ιωάννη, όπου θα στεγαστεί το σχολείο, αλλά δεν παίρνουμε σαφή απάντηση. Έχουμε απευθύνει και ανοιχτή πρόσκληση σε όποιον επιθυμεί να έρθει να δει την κατάσταση από κοντά αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει έρθει κανείς.
Ο κ. Ροζάκης έδωσε τον λόγο του ότι θα επιληφθεί του θέματος και ότι θα έρθει από το σχολείο αλλά δεν έγινε τίποτα.
Φέτος για πρώτη φορά έστειλαν εργοθεραπεύτρια. Δεν υπάρχει λογοθεραπευτής, ψυχολόγος, νοσηλευτής. Εμείς οι γονείς πληρώνουμε άτομο για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των παιδιών.
Θεωρούμε ότι τα παιδιά μας τα έχουν πετάξει εκεί και δεν ενδιαφέρονται για τίποτα. Τουλάχιστον να μισθώσουν κάποιο κτίριο, να μεταφερθούμε εκεί μέχρι να ετοιμαστεί το κτίριο στον Άγιο Ιωάννη”.

Γονέας (ανώνυμα)
“Όσον αφορά τα σχολεία δεν είναι επαρκείς οι χώροι, θα έπρεπε να ήταν μεγαλύτεροι και πιο οργανωμένοι. Στα Χανιά δεν υπάρχουν πολλές δομές. Γενικά δεν ξέρουμε μετά το σχολείο πού θα πάνε τα παιδιά μας. Είναι τελείως ανοργάνωτη η κατάσταση στα Χανιά.
Με το προσωπικό των σχολείων έχουμε πρόβλημα, αφού κάθε χρόνο αλλάζουν τα άτομα, πολλοί από αυτούς χρησιμοποιούν τον χώρο σαν ειδικότητες και μετά ζητούν να μπουν σε κανονικά σχολεία σε τμήματα ένταξης.
Μας δίνεται η εντύπωση ότι χρησιμοποιείται το σχολείο για ειδίκευση, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μην μπορούν να συνεργάζονται κάθε χρόνο με διαφορετικό δάσκαλο”.

Γονέας (ανώνυμα)
“Τα σχολεία δεν καλύπτουν τις ανάγκες των παιδιών, πηγαίνουν εκεί για λίγες ώρες και δεν έχουμε την απαίτηση να μάθουν κάποια πράγματα.
Το πιο σημαντικό για τις δομές που υπάρχουν είναι για τότε που δεν θα υπάρχουμε εμείς. Όσο υπάρχουμε εμείς καλύπτουμε κάποιες ανάγκες, μετά όμως τι γίνεται; Αυτό είναι το κύριο πρόβλημα, το οποίο υπάρχει σε όλη την Ελλάδα. Τουλάχιστον να οργανωθούμε όλοι μαζί, γονείς και πολιτεία, για να δοθούν κίνητρα.
Αυτά τα παιδιά, ενώ έχουν τις πιο μεγάλες ανάγκες, οι εκπαιδευτικοί έχουν φτάσει στο σημείο και ένας καλός να υπάρχει να εντάσσεται μέσα στους υπόλοιπους, που δεν έχουν όρεξη να ασχοληθούν.
Άλλο ένα θέμα είναι να μάθει και η υπόλοιπη κοινωνία για το πρόβλημα, που όσο πάει και μεγαλώνει. Ας το δεχτούν, γιατί δυστυχώς όλο και μεγαλώνει”.

Γονέας (ανώνυμα)
Ως μητέρα κι εγώ παιδιού με αυτισμό, δίνουμε με την οικογένειά μου τον καθημερινό μας αγώνα «ζωής», για να μπορέσει το παιδί μας να πετύχει αυτά που για τους άλλους θεωρούνται «αυτονόητα». Όπως αυτοεξυπηρέτηση και σωστή επικοινωνία και να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του αυτόνομο, ως μέλος κι αυτό της δικής μας κοινωνίας. Δεν αρκεί μόνο το ομαλό οικογενειακό περιβάλλον και οι πολυδάπανες θεραπείες, που σε ορισμένες περιπτώσεις γονατίζουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό.
Υπάρχουν πολλά προβλήματα στην ειδική αγωγή της πόλης των Χανίων, και οι φορείς πρέπει να ευαισθητοποιηθούν αλλά και να κινητοποιηθούν περισσότερο για την επίλυσή τους. Οι χώροι που στεγάζονται τα ειδικά σχολεία είναι ακατάλληλοι για παιδιά με ειδικές ανάγκες και δυστυχώς τα ατυχήματα είναι αναπόφευκτα. Οι δάσκαλοι καθώς και το ειδικό προσωπικό δεν είναι αρκετοί για να καλυφθούν οι ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες των μαθητών. Πολλοί από τους εκπαιδευτικούς αν και έχουν την καλή «θέληση», δεν είναι εξειδικευμένοι πάνω στην ειδική αγωγή. Γιατί δεν γίνεται κανείς «ειδικός», παρακολουθώντας ένα ολιγόωρο σεμινάριο. Τα παιδιά μας ανεξάρτητα με το επίπεδό τους και το «βαθμό της ιδιαιτερότητάς τους», έχουν τα ίδια δικαιώματα για μια αξιοπρεπή και ανθρώπινη εκπαίδευση προσαρμοσμένη στις ανάγκες τους. Γιατί κι αυτά, όπως κάθε ένας από εμάς, έχουν την δική τους μοναδική προσωπικότητα.

Γονέας (ανώνυμα)
“Καταρχήν το σχολείο στο Χορδάκι δεν έχει την κατάλληλη υποδομή. Βάζει νερά, έξω ο χώρος δεν είναι διαμορφωμένος για το παιχνίδι των παιδιών, δεν είναι περιφραγμένος σωστά, στις πλάγιες πλευρές έχει σύρμα και μπορεί να τραυματιστούν τα παιδιά.
Είχαν φύγει και μερικά παιδιά και τα βρήκαν εκτός σχολείου.
Είναι μακριά από την πόλη των Χανίων και για την κοινωνικοποίηση των παιδιών είναι μεγάλο πρόβλημα. Τον χειμώνα οι εκδρομές των παιδιών δεν είναι εφικτές.
Χρειάζεται περισσότερο προσωπικό, όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα”.

Γονέας (ανώνυμα)
“Αν γινόταν θα θέλαμε περισσότερο προσωπικό, υπάρχουν δάσκαλοι αλλά είναι λίγοι. Θα προτιμούσαμε επίσης το σχολείο στο Χορδάκι να μεταφερθεί στα Χανιά.
Το σχολείο είναι παλιό, έχει κινδύνους. Θέλουμε να μεταφερθεί το σχολείο στα Χανιά, να μην καθυστερεί άλλο αυτή η υπόθεση”.

Γονέας (ανώνυμα)
“Δεν είναι το σχολείο στο Χορδάκι κατάλληλο για τα παιδιά. Θέλουμε να μεταφερθούν στα Χανιά. Υπάρχουν πολλά προβλήματα με την αυλή του σχολείου, έχουμε κάνει πολλές προσπάθειες, αλλά ελπίζουμε λίγα πράγματα”.

Οι γονείς απαιτούν και διεκδικούν
Με την ευκαιρία αυτή, θα θέλαμε να εκφράσουμε δημόσια τους προβληματισμούς μας και να καταθέσουμε την δική μας άποψη. Όλοι εμείς οι γονείς των παιδιών με ιδιαιτερότητες δίνουμε καθημερινό αγώνα. Όχι μόνο να μεγαλώσουμε ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, αλλά και να πετύχουμε την ανάπτυξη των δυνατοτήτων του στο μέγιστο. Να γίνει αποδεκτό από τον περίγυρο και την κοινωνία, έτσι ώστε να αντιμετωπίζεται ως ισότιμο μέλος της με τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες απολαβές.
Δεν πρέπει λοιπόν να αδιαφορούμε για τις αγωνιώδεις προσπάθειες κάθε γονιού να βοηθήσει το παιδί του.
Η σωματική και ψυχολογική εξάντληση είναι μια πραγματικότητα για μας τους γονείς από τις αμέτρητες απογοητεύσεις που βιώνουμε. Πραγματικότητα επίσης είναι και η οικονομική εξάντληση, μιας και αναζητούμε για την εκπαίδευση των παιδιών μας, ατομικές θεραπείες εκτός του Δημοσίου.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια αναβάθμιση στον χώρο της ειδικής εκπαίδευσης από την πολιτεία, αλλά και μια αλλαγή στάσης και απαιτήσεων από τους γονείς, οι οποίοι δεν μπορούν να αρκεστούν πλέον στο να περνά καλά ο μαθητής στο σχολείο. Διεκδικούν μια ποιοτική εκπαίδευση, κατά την οποία ο ειδικός δάσκαλος καλείται να παίξει πρωταρχικό ρόλο στην ανάπτυξη γνώσεων και ικανοτήτων με τη συνεχή και συντονισμένη συνεργασία γονέων και ειδικών. Για όλα αυτά όμως δεν αρκούν οι καλές προθέσεις του προσωπικού. Απαιτείται και ο κατάλληλος σχολικός χώρος, εξοπλισμένος με το απαραίτητο ειδικό εκπαιδευτικό υλικό, άρτια καταρτισμένοι δάσκαλοι ειδικής αγωγής και ειδικοί θεραπευτές με συνεχόμενη εκπαίδευση στις τεράστιες εξελίξεις στον χώρο.
Τέλος ευχόμαστε σε όλο τον κόσμο υγεία, ανθρωπιά και ευαισθησία για τον συνάνθρωπό μας.
Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων 1ου Ειδικού Σχολείου Χανίων


ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΜΟΔΙΩΝ
Παύλος Ροζάκης
Αντινόμάρχης Χανίων
“Αναφορικά με το κτιριακό πρόβλημα είμαστε σε μια πορεία σχετικά ικανοποιητική, αφού γίνονται οι εργασίες στο κτίριο στον Άγιο Ιωάννη, που θα στεγάσουμε το 1ο και 3ο Ειδικό Σχολείο και το Εργαστήριο Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, που στεγάζεται στο 7ο Ενιαίο Λύκειο. Αυτά τα τρία σχολεία θα μεταφερθούν στον Άγιο Ιωάννη, στο κτίριο που ανακατασκευάζουμε, ένα κατάλληλο κτίριο.
Το πρόβλημα είναι ότι προχωρούν οι εργασίες με ρυθμό για τον οποίο δεν είμαστε ικανοποιημένοι, αλλά ελπίζουμε ότι θα επιταχυνθούν οι εργασίες για να ολοκληρωθεί το κτίριο όσο γίνεται πιο γρήγορα. Υπάρχει μια σχετική καθυστέρηση, παρ΄ όλο που δεν υπάρχει θέμα χρημάτων, αφού το έργο είναι ενταγμένο στο Γ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης.
Επίσης στην τελευταία σύσκεψη, που είχαμε στη Νομαρχία, για την τύχη των κτιρίων του Θεραπευτηρίου Ψυχικών Παθήσεων μεταξύ των άλλων προτάσεων που υποβάλλαμε προς τον υπουργό Υγείας είναι και η στέγαση των δύο Κέντρων Ημερήσιας Φροντίδας, του ΚΗΦΑΜΕΑ και της “Μεγαλόχαρης”. Θα είναι ευχής έργο να στεγαστούν αυτά τα δύο Κέντρα σε χώρους του Θεραπευτηρίου, αφού, ενώ προσφέρουν εξαιρετικές υπηρεσίες, δεν έχουν στέγη”.

Μανώλης Πιτσιγαυδάκης
Προϊστάμενος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Χανίων
“Στον Νομό Χανίων στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση λειτουργούν τρία ειδικά δημοτικά σχολεία, το 1ο, το 2ο και το 3ο. Οι προβλεπόμενες οργανικές θέσεις των δασκάλων έχουν καλυφθεί εκτός από μία θέση νηπιαγωγού στο 3ο Ειδικό των Αυτιστικών. Αναμένεται πίστωση για πρόσληψη αναπληρωτή για να καλυφθεί και αυτή η θέση.
Το πρόβλημα αναφορικά με τα βιβλία, είναι σοβαρό και σε επικοινωνία που είχαμε με την ειδική αγωγή μας απάντησαν ότι πράγματι είναι ένα ουσιώδες πρόβλημα για τα ειδικά σχολεία, το οποίο εξετάζουν πώς θα λυθεί εντός των προσεχών ημερών.
Η διαδικασία πρόσληψης των αναπληρωτών χρειάζεται χρόνο, προϋπόθεση είναι η χορήγηση των ανάλογων πιστώσεων. Οι δάσκαλοι, που τοποθετούνται στα Ειδικά Δημοτικά σχολεία, θα πρέπει να είναι πτυχιούχοι του Τμήματος Ειδικής Αγωγής του Παν/μίου Θεσσαλίας και Μακεδονίας, Δεν πέρασε αρκετός καιρός από την έναρξη των μαθημάτων και είχαν τοποθετηθεί ήδη.
Για το θέμα των ειδικοτήτων επιλαμβάνεται η Περιφερειακή Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στο Ηράκλειο. Από ό,τι γνωρίζω ήδη έχουν τοποθετηθεί ωρομίσθιοι με διάφορες ειδικότητες στα ειδικά σχολεία”.


«Εγώ δεν είμαι ρατσιστής…Αυτός είναι διαφορετικός»
Ζούμε σε έναν όμορφο κόσμο ομοιόμορφων ανθρώπων. Σε ότι διαφορετικό όχι απλά αδιαφορούμε, αλλά δεν το δεχόμαστε, το υποτιμάμε και το βάζουμε στο περιθώριο. Και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι μ’ αυτό. Μ’ αρέσει που μιλάμε για πολιτισμό. Μόνο που πολιτισμός σημαίνει, εκτός των άλλων, και σεβασμός στην διαφορετικότητα. Και σεβασμός δεν σημαίνει λύπηση. Κάθε Χριστούγεννα ενισχύουμε, με κάποια δωρεά πιθανόν, κάποιο σύλλογο για να πούμε ότι είμαστε ευαίσθητοι και έτσι κοιμόμαστε ήσυχα. Στη ζωή μας όμως, στην καθημερινότητά μας, στο σχολείο του παιδιού μας, στη δουλειά μας, στη γειτονιά μας, δεν θέλουμε κανέναν διαφορετικό άνθρωπο.
Ίσως πλέον να έχουμε μάθει, αντί να δείχνουμε με το δάχτυλο, να χαμογελάμε. Δεν έχουμε μάθει όμως, να μην κρίνουμε αρνητικά και βιαστικά κάτι που δεν αρμόζει στα δικά μας πρότυπα και στους κοινωνικούς όρους που εμείς έχουμε ορίσει για να ζούμε. Λέμε στα παιδιά μας – αν έχουμε υποτίθεται ευαισθησία – να αγαπάνε έναν πιθανό διαφορετικό συμμαθητή τους. Αλλά δύσκολα θα τα προτρέψουμε να τον καλέσουν σπίτι για να παίξουν μαζί του και να γνωρίσουν την διαφορετικότητά του. Θα βοηθήσουμε έναν συνεργάτη μας, αλλά δεν θα τον θεωρήσουμε ποτέ το ίδιο ικανό με μας.
Κι έτσι είμαστε όλοι ευτυχισμένοι σε έναν ευτυχισμένο κόσμο μεταξύ ομοίων ανθρώπων. Με τους υπόλοιπους τι γίνεται; Με αυτούς που κουβαλάνε την επιγραφή « άτομα με ειδικές ανάγκες»;
Μήπως δεν τους θεωρούμε ανθρώπους κι έτσι δεν έχουν καμία θέση ανάμεσά μας;
Μήπως δεν έχουν κι αυτοί τις ίδιες ανάγκες με μας;
Μήπως δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα στη ζωή;
Μήπως τους τα στερούμε;
Μήπως φοβόμαστε ότι θα μας χαλάσουν την ισορροπία, της φαινομενικά και μόνο, ώριμης και πολιτισμένης ζωής;
Μήπως περιμένουμε όλοι να αποκτήσουμε ένα τέτοιο παιδί για να ενδιαφερθούμε;
Ίσως… Αλλά δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να ζήσει μόνο με την οικογένειά του. Χρειάζονται κι άλλοι πολλοί για να απαρτίσουν την κοινωνία, στην οποία μπορεί κάποιος να ζει ευτυχισμένος. Ευτυχισμένος; Τι λέω;… Θα είναι θεού δώρο και αγώνας γενεών, αν καταφέρουν να ζουν αξιοπρεπώς… Και όνειρο κάθε γονιού ενός τέτοιου παιδιού. Και ως γονιός ενός αυτιστικού παιδιού θα μιλήσω. Εγώ και πολλοί άλλοι γονείς, δεν ονειρευόμαστε για τα παιδιά μας, σε πιο πανεπιστήμιο θα πάνε, πόσα μάστερ θα κάνουν και πόσα εγγονάκια θα μας χαρίσουν. Αυτά δεν υπάρχουν στο μυαλό μας. Τα όνειρά μας είναι να δούμε τα παιδιά μας να ζούνε σε μια κοινωνία που θα τα σέβεται και θα τους επιτρέπει να γεύονται τη ζωή. Να έχουν το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και να το υπερασπίζονται. Να μάχονται γι’ αυτό και να βγαίνουν νικητές. Να υπάρξουν άνθρωποι στη ζωή τους, που θα τους πλησιάσουν και θα δεχτούν το απόθεμα αγάπης που έχουν γι’ αυτούς. Να κοιτάξουν μέσα τους και να πουν: «τελικά είναι κι αυτοί άνθρωποι και έχουν ακριβώς τις ίδιες ανάγκες με μας».
Κι όταν εμείς οι γονείς απλά πεθάνουμε, τι γίνεται μ’ αυτά τα παιδιά; Ποιος θα μπορέσει να τους δώσει αυτά που χρειάζονται; Ποιος θα τα αγαπήσει; Ποιος θα τα προσέχει; Ποιος θα νοιαστεί γι’ αυτά; Να σας πω εγώ: ΚΑΝΕΙΣ… Ίσως, για όσα από τα παιδιά αυτά έχουν περιουσίες και εισοδήματα, να υπάρξουν καλοθελητές που θα τα προσέχουν, ώσπου να εξαντληθούν οι πόροι. ΜΕΤΑ; Μετά ούτε να σκέφτομαι δεν αντέχω, τι μπορεί να βιώσουν από το φιλεύσπλαχνο περίγυρό τους. Μην σας φαίνεται λοιπόν υπερβολικό, όταν γονείς έχουν πει: «να προλάβουμε να γίνουμε δολοφόνοι των παιδιών μας πριν πεθάνουμε εμείς…» Γι’ αυτό λοιπόν ονειρευόμαστε… Η ελπίδα παύει να υπάρχει όταν πάψεις να ονειρεύεσαι. Είναι τόσα πολλά που μπορεί να ονειρεύεται ένας γονιός για το παιδί του, αλλά που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν στην Ελλάδα του σήμερα. Από τη μια στιγμή στην άλλη δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα.
Μπορούμε όμως να κάνουμε ένα μικρό βήμα μπροστά. Να μάθουμε στα παιδιά μας, όχι να λυπούνται αυτά τα παιδιά, αλλά να τα πλησιάζουν, να ζουν με αυτά, να μαθαίνουν τις ιδιαιτερότητές τους, για να μπορέσουν κάποια στιγμή να τα σεβαστούν ουσιαστικά και ίσως και σε κάποιες περιπτώσεις να τα αγαπήσουν κιόλας. Μπορούμε να πάψουμε να τα κρύβουμε και να συζητάμε ανοιχτά για την διαφορετικότητά τους. Όσο γίνεται κάτι γνωστό, τόσο εξοικειωνόμαστε μαζί του και δεν το φοβόμαστε πια. Γιατί η άγνοια προκαλεί φόβο. Και ο φόβος αποφυγή. Και η αποφυγή απόρριψη. Και η απόρριψη μοναξιά και θλίψη…
Και που ξέρετε, ίσως μετά από γενιές ολόκληρες, έρθει η μέρα που θα ΖΟΥΝ και αυτά τα παιδιά. Θα χαίρονται, θα γελάνε, θα ερωτεύονται, θα πληγώνονται, θα μοιράζονται, θα αγαπάνε, θα αγαπιούνται, θα θυμώνουν, θα κλαίνε… με την ίδια ένταση με μας και για τους ίδιους λόγους…
Ας κοιτάξουμε λοιπόν την αλήθεια κατάματα και ας την αντιμετωπίσουμε…